0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

 28 Temmuz akşamı kızım Rose’u kaybettim. 9 yaşında pekinez cinsi minyatür boy, çok zeki, bana koca bir dünya olan canım, yoldaşım, sırdaşım ve en önemlisi bana koşulsuz sevginin ne olduğunu ve hayvan sevgisinin nasıl bir duygu olduğunu öğreten varlığım melek olup bu dünyadan göçtü. Biliyorum, bu yazımı okurken bazılarınız gülüp geçecek. Çünkü, hayvan sevgisinin ne olduğunu bilmiyor “e ne olmuş yanı neticede bir köpekti” diye düşünecek.

Bazılarınız da, hayvanlara olan duyarlılığından, hatta belki de bu sevgiye ve acıya empati kurabilenler olarak acımı paylaşacak. Rahmetlik nenem hep derdi ki “onlar Allah’ın dilsiz kullarıdır. Allah onlara dil vermedi ama onlar her şeyi önceden hisseden ve sahiplerine koşulsuz bir sevgi ve sadakat ile bağlı olan canlardır.” Ve gerçekten de öyledir. Beslemeyen bilemez bu duyguyu ve hissedemez. Ailenin bir ferdi bir parçası oluverirler.

Belki bir çoğunuz biliyordur neden onlara biçilen ortalama ömür 13-15 yaş arasıdır. Çünkü, bu canlar sahibinin stresini alıp, sahibine huzur ve mutluluk verir. Onlarında dünyadaki görevi bu. Ben kaybım yüzünden bir müddet yazı yazmamaya karar vermiştim. Ancak, geçen kısa zaman diliminde onun yokluğunun açtığı boşluğu ne yapsam dolduramayacağımı , nereye gidersem gideyim bu acıyı beraberimde taşıyacağımı çok iyi anladım.

Bununla yaşamaya alışmak ve rutin hayatıma devam etmek zorundaydım. Bu hayatın tek gerçek yanı doğum ve yaşam arasında size sunulan zamanı olabildiğince değerli kılmaktır. Ve her ne olursa olsun, yaşam akıp gitmektedir. Acılar da, sevinçler de, hastalıklar da, ölümler de hepsi biz insanoğlunun yaşamın döngüsünde yaşayabileceği gerçeklerdir. Ama en büyük gerçek bir hayatın asla “sevgisiz” geçemeyeceğidir. Yatlarınız katlarınız da olsa, defalarca dünya turu da yapsanız, bankada kabarık mevduatlarınız da olsa “sevgi” olmadıktan sonra bunların hiçbir anlamı yoktur. Ve “sevgi” kelimesini illaki bir insana duyulan duygu olarak tanımlamak ve illaki bir insana anlam yüklemek bu duyguyu kısıtlamaktır.

Bu bir hayvan olur, bir çiçek olur, doğa olur, deniz olur, gökyüzü olur, olur da olur. Ama sevgisiz bir hayat olmaz. Ve her birey kendi iç dünyasında bu duyguyu bir “can” a koyar ve tanımlar. “Hayvan” deyip geçenler, bakın bir sokum canın benim hayatıma kattığı anlama ve bir de günümüzde bakın insanoğlunun insana yaptıklarına. Belki biraz empati yeteneği ile bu ülkede kaybettiğimiz onca değerlerden sonra biraz “sevgi” adına iyi bir şeyler yapmayı öğreniriz. Bu yazıyı kızım Rose’un anısına buraya bırakıyorum. Eğer halen içinizde gülüp geçebilen var ise, “hayvanları sevmeyen insanları hiç sevmez zaten” der bende sizin merhametsiz ve taşlaşmış kalbinize “sevgi” den yoksun ruh halinize şaşarım. Unutmayınız “köpeğiniz dünya üzerinde sizi kendinizden bile daha çok sevecek tek kişidir”. Anonim Vesselam