0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Herkesin kendi kendine sorması gerektiği bir soru “bu hayattan beklentim nedir” diye. Lakin birçoğumuz bu soru ile yüzleşmiyor, rastgele günü birlik yaşamayı tercih ediyor. Oysa, insanoğlunun yaşamında bir amacı, bir hedefi, ulaşmak istediği bir mertebe olmaz ise o yaşamın ne amacı olur ki!!!! İmkanları zorlamak , sınırları zorlamak, mücadele etmek ve koyduğu hedeflere ulaşmak için gayretinden asla vaz geçmemeli diye düşünmekteyim. Bireysel hedefler, zamanla toplumda da birliği kazandırır.

Oysa biz, bırakın biz olmaktan çıktık, bireysel olarak bile bir amaç ve hedef taşımıyoruz hayatımıza dair!!! Önümüze sunulan imkanlar veya imkansızlıklar, yaşam standartlarımıza boyun eğmek, yaşanılanları göz ardı etmek adeta kurtuluş yolumuz olmuş gibi. Bir insan ne için yaşam sürer? Kaliteli bir hayat için gayret etmek, onur ve vicdan duyguları ile hareket etmek ve kendisine yakışanı yapmak, yaşamının vaz geçilmez erdemleri arasında olmalıdır.

Oysa, bizler önce bireysel, ardından bireyselliğin verdiği toplumsal çöküşle amaçlarımızı, hedeflerimizi, yaşama dair inançlarımızı yok hükmünde saymış gibi yaşıyoruz. Yazık, hem de çok yazık!!! Gençliğe bakıyorum, hani şu “Z” kuşağı diyorlar, birçoğunda amaç ve hedef yok. Bu arada aralarında çok akıllı, ısrarcı hedefleri olan ve onlara ulaşmak için çok efor sarf edenleri de var. Lakin, yeni nesilde “baba parası yemek” devlette işe girip zahmetsiz para kazanmak” hedeflerin başında gelmektedir.

Diyeceğim şu ki, bireysel bananecilik, toplumsallığa dönüştü. Bireysel başarısızlık, toplumsal başarısızlığı da beraberinde getirdi. Böylece her birimiz dağıldık. Çünkü hayata dair birçoğumuz kendini sorgulamadı. Beklentilerimiz, hedeflerimiz yıkıma uğradı diye mücadele ruhumuz eriyip gitti. Geldik mi bir belirsizliğin ucuna, geldik mi vurdumduymazlığın sonucu yaşamımızın kimlerin elinde oyuncak olduğuna, geldik mi geleceğimizin kimlerin iki dudağının arasında oyuncak olduğuna ve geldik mi kendi memlekettimizde bir avuç kalıp, yabancılaşmaya!!!!

,Geldik ve halen daha hayattan beklentimiz konusunda ipleri başkalarının eline vererek, gelecek bekliyoruz!!!! Evet, artık bu memlekette çoluk çocuğumuza gelecek yok, bizlere nefes alabilecek alan yok, bizlere yaşama dair güven veren bir ortam yok, bizlere hizmet edecek sektör yok. Tüm bunlara sebep hayattan beklentilerimizi bir kenara itip, olana bitene seyirci kaldık. Artık manzara mide bulandırıyor. Hiçbir şey için geç değil diyordu şair, biz bu cümlenin geçerliliğini bile yok ettik. Bir yok oluşun en başında, bireysel yaşam kavgası vermeyenler, toplumsal yaşam kavgasını da kaybeder. Asıl mesele bu idi!!!! Vesselam.