0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Her zaman söylediğim ve yazıp çizdiğim konular arasında, gerçek arkadaşlıkların, gerçek dostlukların artık günümüzde maalesef kalmamış olmasıdır. Kalmamıştır diyorum, çünkü artık birçoğumuz ya menfaatleri peşinde koşturmaktadır, ya da gerçeklerle yüzleşip yalnızlığı tercih etmiştir. Hatta, arkadaş çevresini giderek daraltmış olanlar da mevcuttur.

Sanırım, yaş ilerledikçe insan etrafındaki gereksiz, kalabalık ve boş kişi ve eşyalardan kurtularak hafiflemek istemektedir. Bu, özellikle şu sıralar bizim jenerasyonda en sık duyduğum konular arasında gelmektedir. Az ve öz bir hayat tarzı insanı daha az yorduğu gibi, hayata daha bir enerjik olarak tutunmayı sağlamaktadır. Sosyal medyada görüyorum gruplar kurulup, birlikten bahsedilmektedir.

Ama gelin görün ki, iş bir yerlerde toplanmaya gelince, biri enine, biri boyuna çekiyor ve ne mümkün o toplantı sağlanamıyor. Hal böyle olunca da “bu memleket bizim” diyenlere için için gülüyorum. Memleketin bizim olması için evvela birlik ve dirlik olmayı bilmeli idik. Biz zaten bunu beceremediğimiz için memleket elden gitti. Artık kimsenin hiçbir şeyle uğraşacak enerjisi ve mücadele ruhu kalmamıştır. Ve en sonunda her birimiz bu düzenin içinde yoğrularak “bananeci” bireyler olup çıktık.

Çok dikkatimi çekiyor, hepimizin bildiği gibi sosyal medya sanal bir alemdir. “Sanal”ın kelime anlamı, aslında gerçekte var olmayan demektir. Ve gerçekten de bu alemde birçok insanın bir birine yaptığı komplimanlar ile, ne kadar da sahte olduğunu anlamakta gecikmezsiniz. Sever görünüp, sahte sevgi gösterisi yapanlar mı istersiniz, takip eder gibi görünüp, paylaşımlarınızdan bi haber olanlar mı istersiniz, canım-cicim kelimeleri ile hiç sevmediği halde sever görünüp etrafa gülücükler saçan sahte insanlar topluluğu mu istersiniz, ya da gizliden gizliye hayatınızı takip eden kıskanç insanlar mı istersiniz…. Türlü türlü var işte bu sanal ortamda…

Oysa, kişinin kendisi olması, doğal olması, içten ve samimi olması kadar güzel bir şey yoktur bence. Bu arada sırası gelmişken, yazılarımı, her zaman okuyup eleştiren veya taktir eden, her bir okuyucuma ayrı ayrı teşekkür etmek isterim. Sizlerin ilgi, alkış ve eleştirileri beni her zaman daha yapıcı, daha enerjik ve daha bir motive etmiştir. “Mış” gibi yapanlara da buradan bir göndermeyi kendime görev bilirim.

Yazarak, klavye kahramanlığı yapmıyorum. Doğru haber, doğru olay konusunda kendi fikir ve düşüncelerimi en adilane bir şekilde okuyucuya aktarıp, iyiden, güzelden, doğrudan yana ne var ise dikkat çekmek ve farkındalık yaratmak istiyorum. Bu yüzden bana klavye kahramanı diyenlere de buradan selam olsun.

Kısacası, demek istiyorum ki, kendi gibi içten, dürüst, samimi duyguları olan insanlar çok az kaldığından dolayı, biz asla o bütünlüğü sağlayamayız. Bu duyguları taşıyormuş gibi hissi verenlerin de toplumda kimler olduğunu bir bir öğreniyoruz. Zaman, olay ve yaşanılanlar, herkesin gerçek yüzünü bir gün mutlaka ortaya çıkarır. Vesselam.